Een merel zingt, het regent zacht.
De aarde geurt, een kerkklok klinkt.
Ik tel ze, alle slagen: acht.
Stilte, waarin tijd verzinkt.
De bom stort neer, brengt hellevuur.
Hij ziet en aarzelt niet,
maar gaat. Dit is zijn uur.
Het wordt haar levenslang verdriet.
Zij kijkt hem na. Haar dichte mond
schreeuwt “Stop!”, maar hij fietst door.
Liefde door dure plicht verwond.
Gescheiden wordt hun spoor.
De stilte zingt, het regent zacht.
“…daar rust mijn ziel van smart.”
Hun spoor is weer bijeen gebracht.
Verenigd is hun hart.
Egbert Gerritsen